Καθώς περιδιαβαίνεις μονάχος
σε δρόμους σπαρμένους από τρεμάμενο χέρι,
μαθαίνεις να προσπερνάς το επικριτικό θρόισμα των φύλλων
που μια ανάσα αέρα αρκεί για να βρεθούν εν κινήσει.
Η κατευνασμένη θέρμη σου,
της παρατεταμένης εφηβείας των απολεσθέντων στιγμών,
αντανακλάται στο μειδίαμα του φεγγαριού,
που ναι όμοιο με κείνο του γνωστού πορτρέτου.
Προσπάθησε μονάχα να μη συνθλίβεις
με το βαρύ και ρυθμικό σου βηματισμό
τον κόσμο των εντόμων που βρίσκονται κάτω από το πέλμα σου.
Αν δεν μπορείς να χτίσεις σεβάσου αυτούς που ζουν χτίζοντας!
Καθώς περιδιαβαίνεις μονάχος,
μη παρομοιάζεις το πέρασμα με τρέξιμο.
Να ξέρεις πως η ακρίβεια δεν βρίσκεται μέσα στην αλήθεια,
αλλά την βλέπεις, την αισθάνεσαι σαν να αναδύεται αργά.
Η κουρασμένη πίστη σου,
προδομένη από τους Θεούς που για χρόνια θρέφεις στους βωμούς σου,
θα αργοσβήνει μέσα σε μέρες καλοκαιριού,
που τις έχτισες σε ένα γερασμένο πλάτανο.
Προσπάθησε να μην πιστέψεις,
πως συ θα φτάσεις πουθενά χωρίς σταματημό,
στον κόσμο τούτο τον απότομο, μες σε κείνο το συνεχές του.
Το να κινείσαι δεν σημαίνει πως δεν είσαι δορυφόρος!
Καθώς περιδιαβαίνεις μονάχος,
με το σύνδρομο του παιδιού που δε μεγαλώνει,
να μαθαίνεις πως η νιότη απαιτεί μια ευφράδεια
που δύσκολα εναποθέτεις στα αργυλένια σου καλούπια.
Η κοιμωμένη ύβρις σου
δεν τιμωρήθηκε ποτέ από κανένα σκληρό Ποσειδώνα
και κανένα καράβι δεν μπαρκάρισε για την επιστροφή
μέσα από κοιλάδες με νότες μουσικές.
Προσπάθησε μονάχα να καταλάβεις
πως σαν οι δείκτες χτυπούν το πιάνο στην κοιλάδα σωπαίνει
και οι μετρονόμοι αργοσβήνοντας πάουν να ηχούν.
Αν δεν ξέρεις ότι μπορείς να ζήσεις φυσικά άσε να ζήσουν εκείνους που ξέρουν ότι δεν μπορούν...!
