ΜΕΡΟΣ Β-Ι

          Μία μονότονη βροχή ακουγόταν έξω από το παράθυρο. Τα αυτοκίνητα περνούσαν διαρκώς. Όλα γύρω  κινούνταν στο δικό τους ρυθμό. Όλα τόσο αυτόνομα και τόσο ανεπηρέαστα,  μέσα στον καθημερινό ρυθμό.

Μα μέσα στο σπίτι…«I'm not here/ This isn't happening/I'm not here, I'm not here…» η μουσική τύλιγε περίτεχνα το χώρο, που από τον πολύ καπνό του τσιγάρου είχε  αποκτήσει ένα θολό φωτισμό. Κάτι σκισμένοι καμβάδες και χρώματα σκορπισμένα παντού. Ο Σταύρος ήταν καθισμένος με την πλάτη στον τοίχο, με  λυγισμένα γόνατα και κοίταζε με σοκ τις παλάμες του όπου έτρεχαν μπογιές. Λες και με αυτά τα χέρια «έπνιξε» τον εαυτό του. https://www.youtube.com/watch?v=chE1_g3GAWw  «Αααααααα…!», μια δυνατή κραυγή και έπειτα δάκρυα που σκέπασαν την μουσική.

            Όταν το ξέσπασμα πέρασε, σήκωσε το σώμα του και πήγε δίπλα στο παράθυρο. Πήρε το τηλέφωνο στα χέρια του και το κοίταζε. « Τι κάνεις;» είπε ο Σταύρος. «Σπίτι είμαι, προσπαθούσα να… ξέρεις δεν είμαι και πολύ καλά.» συνέχισε. Η Ασπασία στην άλλη μεριά του τηλεφώνου άρχιζε να εξιστορεί τη μέρα της γεμάτη ενθουσιασμό και όταν πια τελείωσε την αφήγηση της  του είπε: «Πρέπει να σ’ αφήσω τώρα, με περιμένουν τα παιδία.» « Ξέρεις δεν είμαι καλά, δεν νιώθω καλά με μένα, με μας, με τους γύρω μου…Πνίγομαι! Είναι πολλά και μπερδεμένα! Θέλω να με βοηθήσεις» της είπε εκείνος. «Σταύρο, εσύ έχεις το πρόβλημα όχι εγώ… λύσ’ το μόνος σου!»